Είναι η ιστορία των αγώνων και των θυσιών των γυναικών της Αμερικής που ξεκίνησε από τις απεργίες των εργατριών στα υφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857 κάτω από το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα» και με αιτήματα όπως το τέλος της παιδικής εργασίας, οι καλύτερες συνθήκες εργασίας, οι λιγότερες ώρες εργασίας, οι καλύτεροι μισθοί, οι ίσες αμοιβές με τους άντρες και το δικαίωμα ψήφου.

Είναι η ιστορία των αγώνων και των θυσιών των γυναικών της Κύπρου, Ε/κ και Τ/κ, που γράφτηκε κατά τους απεργιακούς αγώνες στο μεταξουργείο της Γεροσκήπου το 1927, στο νηματουργείο «Π. Ιωάννου» στην Αμμόχωστο το 1938, στα κουμποποιεία της Λεμεσού και της Λάρνακας το 1942 και το 1945 αντίστοιχα, στα μεταλλεία του Ξερού και του Αμιάντου το 1948, στους κλάδους της ένδυσης, της υπόδησης, των οικοδομών και της γεωργίας στις δεκαετίες του ’50 και του ’60.

Είναι μια ιστορία αγώνων και θυσιών που επαναλήφθηκε ξανά και ξανά σε όλο τον κόσμο και η οποία δέχτηκε, ίσως, τη χειρότερη μορφή θεσμικής καταστολής και διώξεων.

Διώξεων οι οποίες αποτέλεσαν, και αποτελούν μέχρι σήμερα, τη συνέχεια της περιόδου των Μεσαιωνικών Χρόνων. Της πιο σκοτεινής εποχής της ανθρώπινης ιστορίας κατά την οποία οι γυναίκες «διά πυρός και σιδήρου», με την κυριολεκτική έννοια της φράσης, απομακρύνθηκαν από κάθε πτυχή της δημόσιας ζωής μέσα από το «κυνήγι μαγισσών».

Μιας εποχής κατά την οποία η Εκκλησία και το Κράτος (στο πρόσωπο του Ηγεμόνα-Βασιλιά) οδηγούσαν στην πυρά τις «μάγισσες». Όλες εκείνες τις γυναίκες δηλαδή που εξαιτίας των χρήσιμων για τους ανθρώπους γνώσεων που κατείχαν, ιδιαίτερα στον τομέα της ιατρικής, καθώς γνώριζαν καλά τα βότανα και τις θεραπευτικές ιδιότητές τους, μπορούσαν να προσφέρουν λύσεις ή και απαντήσεις σε «ανεξήγητα» ή «ασυνήθιστα»  φαινόμενα θέτοντας με αυτό τον τρόπο υπό αμφισβήτηση την παντοδυναμία Εκκλησίας και Κράτους.

Το «κυνήγι μαγισσών», που στην Ευρώπη κράτησε εκατοντάδες χρόνια και αφάνισε ζωές και γνώσεις, επέβαλε, με φωτιά και τσεκούρι και εκατομμύρια μαρτυρικούς θανάτους γυναικών, την «πατριαρχία», αντικαθιστώντας τη σοφία και τον ορθό λόγο με τον φόβο και τη σιωπή.

Και είναι ακριβώς αυτή τη «θεσμική» και «εσωτερικευμένη» πατριαρχία που καλούμαστε να ανατρέψουμε μέσα από τους αγώνες μας. Γιατί όσο εξακολουθούν ακόμα να υφίστανται οι έμφυλες ανισότητες, όσο ακόμα οι γυναίκες συνεχίζουν να βιώνουν την έμφυλη καταπίεση και τις διακρίσεις στις διαπροσωπικές τους σχέσεις και στον εργασιακό τους χώρο, όσο εξακολουθούν να αμείβονται λιγότερο, όσο συνεχίζουν να αποτελούν τη μειοψηφία σε θέσεις εξουσίας, όσο τα δικαστήρια επιμένουν να ρωτούν τι φορούσε, αν προκάλεσε, και γιατί στην τελική δεν αντιστάθηκε, ενισχύοντας την κουλτούρα του βιασμού, όσο οι γυναικοκτονίες εξακολουθούν να παρουσιάζονται ως «εγκλήματα πάθους», όσο οι εργαζόμενες γυναίκες βιώνουν ακόμη καθημερινά διακρίσεις στο χώρο εργασίας τους και υφίστανται σεξουαλικές παρενοχλήσεις, όσο η εκκλησία, με τη σιωπηρή συνενοχή του κράτους, προσπαθεί να ελέγξει το σώμα τους τασσόμενη κατά των αμβλώσεων και ανάγοντας το γυναικείο σώμα σε κάτι χρήσιμο αποκλειστικά για την αναπαραγωγή του έθνους, όσο υπάρχουν ακόμα υπάνθρωποι που ονειρεύονται βυθισμένες βάρκες με έγκυες μετανάστριες και πρόσφυγες ο «Μεσαίωνας» και η συνεπακόλουθη «πατριαρχία» δεν είναι και τόσο μακριά.

Η 8^η του Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μέρα αγώνα. Για την ανατροπή των παγιωμένων κοινωνικών σχέσεων και της έμφυλης «τάξης πραγμάτων» που θα επιφέρει και την αποκατάσταση της ανθρώπινης κοινωνίας. Γιατί το όραμα για μια ανθρώπινη κοινωνία αφορά όλους τους ανθρώπους και θα είναι έργο όλων των ανθρώπων: ανδρών και γυναικών.

Η Προοδευτική Κίνηση Δασκάλων και Νηπιαγωγών με αφορμή την 8^η του Μάρτη καλεί όλους τους/τις εκπαιδευτικούς να συμμετάσχουν μαζικά στην κινητοποίηση το ερχόμενο Σαββάτου 6 Μαρτίου. Η εκδήλωση διοργανώνεται από την ΠΟΓΟ και το Γραφείο Γυναικών Εργατοϋπαλλήλων ΠΕΟ, και σε αυτή  συμμετέχει και η Προοδευτική Κίνηση Δασκάλων και Νηπιαγωγών.